Dla Charliego Lewisa bieganie to coś więcej niż utrzymanie kondycji czy oczyszczanie głowy. Chodzi o swobodę odkrywania otaczającego go świata i rzucanie wyzwań swojemu ciału, aby osiągnąć jeszcze większe osiągnięcia. Lewis wie lepiej niż większość korzyści płynących z biegania; Musiał wytrzymać dziesięć lat bez niego po wypadku na snowboardzie, kiedy był nastolatkiem.
Po dziesięciu nieudanych próbach rekonstrukcji nogi, która obejmowała 15 operacji, Lewis zdecydował się na amputację nogi, decyzja, która nie tylko pozwoliła mu znowu biegać, ale także podjęła niesamowite wyzwania na całym świecie, w tym maratony w Afganistanie i Korei Północnej.
Kolejne wyzwanie Lewisa jest bliższe domu w Adidas City Runs Shoreditch 10K. Trener rozmawiał z Lewisem o jego urazie io tym, co oznacza dla niego bieg w związku z wydarzeniem.
Jak doszło do urazu?
Byłem na snowboardzie w roku przerwy w Alpach, gdy miałem 19 lat, w 2004 roku. Wcześniej całe moje życie kręciło się wokół sportu. Byłem biegaczem w dzieciństwie, a następnie, gdy miałem 13 lat, gdy musiałem wybierać między sportami, poszedłem na rugby. Miałem nadzieję, że zostanę zawodowym graczem rugby. Zrobiłem sobie rok wolny od pracy i miałem wypadek. Tak szybko, jak to się zdarzyło, od pierwszej rundy operacji wiedziałem, że nie zamierzam ponownie grać w sporty uderzeniowe.
Jakie zabiegi próbowaliście, aby doznać urazu?
Zostałem przetransportowany do szpitala we Francji i odbyłem tam jedną operację. Byłem tam przez trzy tygodnie, a potem poleciałem z powrotem do Wielkiej Brytanii. Jakieś dwa tygodnie później miałem kolejną operację. Miesiąc później stało się jasne, że muszą się zrekonstruować, więc miałem pierwszą poważną rekonstrukcję, która była trzyczęściową operacją.
Zabrali całą kość, aby spróbować ją odbudować, i umieścić zewnętrzną ramkę, na której trzymają wszystko na swoim miejscu. Miałem ramę przez sześć do ośmiu miesięcy, a potem to się skończyło i zaczęliśmy odwyk. Po dziewięciu miesiącach ponownie się zepsuł i przeszedłem kolejną rekonstrukcję - operację dwuczęściową.
Do tego czasu był rok 2006. Zabrali mi całą kość z nogi i zastąpili ją metalem - miałem 8 cm części nogi, która była po prostu metalowa.
Czy w tym momencie możesz znowu ćwiczyć?
Bieganie zniknęło, rugby już nie było, więc jeździłem na rowerze. To było to, co robiłem przez sześć lat. Jechałem z przyjemnością i przejeżdżałem przez frustrację. Dużo jeździłem na rowerze górskim w takich miejscach jak Mont Ventoux - wszyscy zwykli amatorzy kolarstwa.
Około pięć lub sześć lat później, w 2012 r., Ponownie zaczęło się załamywać. Ponieważ zastąpili kość metalem, a ze względu na to, gdzie znajdował się on w nodze - dokładnie w dół, tak, aby przyjął całą masę - metal po prostu przedarł się przez kość. Jeździłem na rowerze do Ventoux iw połowie to była agonia. Metal przeszedł przez kość i wbijał mi stopę.
Czy to kiedy zdecydowałeś się amputować?
Kiedy przez to nie przebijałem, nie odczuwałem żadnego bólu. Zignorowałem to przez sześć miesięcy do roku, podczas których zacząłem od chodzenia wszędzie, by móc chodzić tylko dwa metry w ciągłym bólu. Coraz gorzej. Mieszkałem wówczas w Paryżu i musiałem się cofać - podróżowałem między Londynem a Paryżem i musiałem się zatrzymać, bo nie mogłem chodzić. Pod koniec 2012 roku pomyślałem: "Muszę to posortować. Muszę to zdjąć."
Rozpocząłem proces amputacji. Spotkałem chirurga, który wcześniej przeprowadził operację i umieściliśmy datę w dzienniku na koniec lata 2013. Ale wtedy zostałem przedstawiony innym chirurgom. Kiedy masz do czynienia z tym sam, jesteś bardzo świadomy tego, co musisz zrobić - to twój problem i rozumiesz to, ale dla niektórych amputacji ortopedów jest pozbycie się problemu, a nie naprawianie problemu. A dla przyjaciół i innych osób amputacja to wielkie słowo. Ludzie myślą, że to straszne i to samo dotyczy chirurgów.
Byłem silnie uzbrojony, aby przejść przez kolejną rekonstrukcję. Nie było to wbrew mojej woli, ponieważ pod koniec dnia była to moja decyzja, ale trudno jest, gdy siedzisz tam z ludźmi, którzy są najlepsi na świecie w tym, co robią i mówią ci, że podejmuję złą decyzję.
Miałem kolejną rekonstrukcję. W głębi duszy wiedziałem, że to zła decyzja. Około sześciu tygodni po operacji mogłem poczuć, że coś idzie nie tak. Spotkałem innego chirurga i powiedziałem, że nie ma wyboru - przecinamy nogę, to wszystko.
Amputacja nastąpiła na początku 2014 roku. To były moje 29. urodziny - minęło dziesięć lat od wypadku.
Jak się czułeś po amputacji?
To był ogromny ciężar z moich ramion. To było coś pozytywnego po dziesięciu latach bzdur. Chodziło o powrót do biegania i pełną sprawność fizyczną i ponowne odkrycie tego, czego potrzebuję, czyli fizycznej interakcji ze światem. Sport jest moim życiem, ponieważ muszę mieć fizyczny ruch, aby być stabilnym psychicznie. Muszę biec, muszę robić rzeczy. To doprowadza moją głowę do poziomu. Gdy odbierzesz sobie swobodę poruszania się, wtedy zacząłem się denerwować.
Gdy zaczniesz biegać, wykonywać ćwiczenia, uwalniasz endorfiny i uzależniasz się od tych leków - dzięki temu będziesz stabilny. Gdyby wszyscy mieli więcej sprawności, wszyscy byliby szczęśliwsi!
Może w #London, ale czułem się zimniej niż w #Norway.Wcześnie rano stały 12k z @ultrarunneruk. # londonmarathon2017 dla @righttoplayuk & @minesadvisorygroup
Post udostępniony przez Charlie Lewisa (@cgblewis)
Jak szybko po amputacji zacząłeś biegać?
Po operacji byłem bardzo aktywny w zakresie rehabilitacji - byłem na siłowni dwa razy dziennie. Doszedłem do etapu, w którym musiałem zacząć biegać i jeździć na rowerze ponownie w ciągu dwóch miesięcy. Ale w operacji nerw został złapany w dolnej części nogi i moja kość przeszła przez mięsień. Po amputacji zawijają mięsień łydki pod kikutem, więc działa jak podkładka. Ale nie został prawidłowo zszyta, a moja kość przez to przechodziła. Musieli ponownie operować cztery miesiące po amputacji.
Zrobiłem całą rehabilitację, byłem w dobrej formie. To było jak dać dziecku nową zabawkę, a potem powiedzieć, że nie możesz jej użyć. Mentalnie to było naprawdę trudne. Podjęłam tak ważną decyzję, że mam odciętą nogę i byłam gotowa do pracy, a potem znowu musieli działać. To był dla mnie naprawdę trudny czas - miesiąc po amputacji. Nie z powodu amputacji, ale dlatego, że tak długo czekałem, aż to zrobię i od razu uderzę w przeszkodę.
Działali ponownie w czerwcu. Potem zostałam wyposażona w protezę, a dwa tygodnie później zawołałem Ventoux. Dwa tygodnie później zrobiłem swój pierwszy triathlon. Triathlon stał się wielką rzeczą w ciągu dziesięciu lat po kontuzji. Byłem tak zazdrosny, że wszyscy to robią i bardzo chciałem się z tym pogodzić. Dwa tygodnie po Ventoux dostałem ostrze. Dostałem ostrze w piątek, wypróbowałem go w sobotę i zrobiłem triathlon w niedzielę.
Jak to się czuje?
Zbudowałem to od tak dawna, że był to tylko benchmark. To nie było tak, że nagle miałem ten moment Forresta Gumpa, w którym złamałem kajdany. To było bardziej jak: "OK, zrobiłem to. Wiedziałem, że mogę, teraz idę dalej. "To było absolutne minimum.
Tak samo jest teraz dla mnie. Może w pewnym momencie spojrzę wstecz i podsumuję, ale na razie to osiągnięcia benchmarkingowe - co dalej?
Zrobiłeś już kilka epickich wydarzeń. Jakie były twoje ulubione?
Bieganie odzyskało moją wolność. Swoboda poruszania się i odkrywania. Wziąłem to jako mantrę na wyścigi, więc wybieram wyścigi, które dają ci wolność podróżowania oraz w krajach, gdzie wolność niekoniecznie jest tym, co mają.
Idziesz do miejsc takich jak Afganistan czy Korea Północna - mają opresyjne reżimy lub wojny i kwestie bezpieczeństwa. Afganistan naprawdę otworzył oczy. Przywykli do wysadzenia w powietrze, są przyzwyczajeni do wojny. To nie przeszkadza im żyć. Bieganie tam, w górach, było genialne.
Kiedy myślisz, że jesteś @kilianjornetem, ale potem zdajesz sobie sprawę, że bieganie w dół z jedną nogą jest trudne, a nawet jeśli nie, to naprawdę nie jesteś; #KilianJornet. #AltitudeTraining na #MontePiselli w #Abruzzo.. #Kashmir za 3 tygodnie..% uD83C% uDFC3
Post udostępniony przez Charlie Lewisa (@cgblewis)
Czego oczekujesz w przyszłości?
Udam się do Kaszmiru na półmaraton [w ramach wyścigów Ladakh Marathon] we wrześniu, a potem mam Adidasa 10K w Shoreditch.
Uciekałem od kilku lat i nadal jestem, ale zawsze wiedziałem, że bycie osobą po amputacji może służyć jako biegacz - mogę coś zaatakować, aby inne osoby zaangażowały się w działalność jak bieganie. Myślę, że 10K to taka wielka odległość - jest atrakcyjna dla wszystkich biegaczy, może być wyzwaniem dla każdego, a ja naprawdę nie mogę się doczekać biegania po zamkniętych ulicach w Londynie.
Wtedy w listopadzie potencjalnie wrócę do Afganistanu. Jest również maraton w Bagdadzie pod koniec listopada, ale nie są w 100% pewni, czy zrobią to z powodu obaw o bezpieczeństwo. Potem w lutym przyszłego roku zrobię pierwszy w życiu maraton w Somalilandzie. Jest w Hargeisa, w północno-zachodniej części Somalilandu.
Potem jest maraton londyński w kwietniu. Próbowałem tego dokonać w tym roku, aby zdobyć rekord świata dla osób po amputacji dolnej części nóg, czyli około 2 godziny 58 minut, ale doznałem kontuzji, co doprowadziło do tego. Gdy chcesz szybko biegać, natężenie i intensywność treningu powoduje ogromne straty w ciele. Walisz tak dużą wagę przez kikut, który ma trochę włókna węglowego. Mogę biegać 70-80 km tygodniowo, ale zabiera tyle ze skóry … Dostaję kawałki, grudki i guzy, wszystkie tego rodzaju rzeczy. W pierwszej próbie w tym roku moje ciało zrezygnowało na pięć tygodni przed maratonem, więc muszę wrócić do deski kreślarskiej i zobaczyć, jak mogę lepiej zarządzać moim treningiem.
Wszystkie przebiegi, które odbyłem, były w dziwnych miejscach. Ten w Afganistanie był 3000 m npm, ten w Kaszmirze znajdował się na wysokości 5000 m nad poziomem morza. Jesteś sam i to piękna sceneria - ale w Londynie jest szum. Jestem zdesperowany, aby tego doświadczyć.
Adidas City Runs Shoreditch 10K odbędzie się 8 października i kosztuje 40 £. Zarejestruj się na stronie adidascityruns.com/shoreditch
